मरण - आयुष्य स्विकारल्याचा पूर्णविराम.

कोणतं मरण त्रासदायक?

विषाने आलेलं, सुरीने आलेलं, टांगून, आपटून, फरफटून आलेलं, दुसऱ्याकडून आलेलं..


की शून्य नजरेने..आयुष्यातून काय काय वजा झालं, याचा सुरकुतलेल्या हाताने हिशेब लावत, एकाकी.. खुर्चीवर बसून, आपल्या प्रेमाच्या माणसांच्या फोटोवरची धूळ आणि सुकलेले हार पाहत, वर्तमानाशी जमवून घेता येत नसल्याने, भूतकाळात रममाण होत.. आपलं ओज ओसरून गेलेलं, ताकद संपलेली, शरीराला रोग लागलेले, आज आपले जे लोक आहेत त्यांनी जुनं म्हणून अडगळीत एका कोपऱ्यात फेकून दिलेलं..त्यात हा लोचट वेळ जाता जात नाही, कंटाळा..अगदी मरणाचा कंटाळा... कंटाळ्याचाही कंटाळा..मग तुम्ही अदृष्टाकडे भीक मागणार, की बाबा रे! सोडव एकदाचं..तेव्हा अदृष्टही तुमच्याकडे दुर्लक्ष करून पुढे निघून जाणार..
    आणि केव्हातरी अचानक.. "धप्पा! तुझा डाव संपला."
 "आता नवे गडी, नवं राज्य."


त्या पेक्षा अंगात धमक असताना, समाधानाच्या कडेलोटावर, आपल्या लोकांना आपण अजून हवे असताना, हवे असलेले भोग मनसोक्त भोगून, त्यातला पुरेसा वाटा मागे ठेवून, व्यवस्थित असक्तीपूर्वक वागून (नीट तयार होऊन, आवडतं संगीत लावून, सांद्र प्रकाशात, डोळ्यांसमोर सूर्य अस्ताला जात असताना, नाकाला जंगलाचा दाट वास असताना, त्वचेवर किंचित काटा वाऱ्याने फुललेला, पानांची सळसळ..बाकी शांतता. आत आणि बाहेर. डोळे त्या लालसर सूर्यबिंबकडे एकटक. सावकाश हात पिस्तुलाकडे..कानशिलाजवळ थंडगार नळीचा स्पर्श. त्या खालची शीर जरा जास्तच थडथडते (fear of unknown).
 
डोळे, कान, नाक, त्वचा सगळे एकरूप झालेले..एकच संज्ञा..

"निसर्गाने मांडलेलं वैविध्य केवढं मोहक आहे..अजून बरंच पाहता आलं असतं.. पण आजवर जेवढं पाहिल त्याने भरून पावलो. जे जे बरं-वाईट भोगलं, या शरीरामुळे शक्य झालं, मी जे काही मिळवलं ते माझ्या बुद्धीच्या आणि कष्टाच्या जोरावर, संपूर्ण किंमत देवून. म्हणून मला माझ्या आयुष्याचा अभिमान आहे!"

   सूर्यकोर शेवटची दृष्टीआड होत असताना, एक शेवटचा विचार..

"या जगण्यावर..या मरण्यावर..शतदा प्रेम करावे!"

भरभरून घेतलेला श्वास.
एक शेवटचा आवाज.

क्लिक.

कमरेवरची वळी

 


होय, तीच ती. आपल्याला inferior वाटायला लावणारी. उड्या मारल्या की लडलड हलणारी. अश्वत्थाम्यासारखी पोटावर चिरंजीव असलेली (जर मला पोटावर एखादी मस किंवा चामखीळ असती तर वळीला मी अश्वत्थामाच म्हटलं असतं) पण माझी वळी भुंडी आहे. शिंग नसलेल्या unicorn (bike नव्हे) सारखी. म्हणजे घोडाच. साधा घोडा हो, चाबूक मारला की पाठीतून फटाक् आणि तोंडातून चौकोनी दात दाखवत हीहीहीही: असा आवाज येतो तो.

   तर वळीला अश्वत्थाम्याची उपमा का, तर.. उड्या मारा, चाला, पळा, जिम लावा, जीवनसत्वे-प्रथिने-शुद्ध पाण्यावर रहा, उपाशी मरा. पण वळी आहेच. जरा व्यायाम केला आणि वाटलं की अरे, वळी आता हातात येत नाही आहे. पण लगेच आनंदाने 'अंगावर मूठभर मांस' चढतं. जेलीसारखी वळी खिजवत रहाते.

   हद्द होते, तुम्ही चिडता. काट्याने काटा काढावा तसे तेलकट पदार्थ खाता, खुशीने मोदका-पुरणपोळयांवर 3-4 चमचे साजूक रवाळ तूप सोडता. पण वळी तेही विष पचवते आणि बेडकीसारखी फुगून तिच्या घश्यासारखी हालत राहते.

   हताश होऊन आपण जाडी लपवू पाहतो, ढगळ कपडे घातले की कोणाला कळणार नाही असं आपल्याला वाटतं.

   पण marketing वाल्याना नेमका वास लागतोच. पाहता क्षणी वरून-खालून लाळ सुटेल अशा सुंदरीला ते tv वर बोलती करतात,
   "मी मागच्या आठवड्यात दक्षिण आफ्रिकेतली hippopotamus होते, माझ्या पाठीवरचे शुभ्र बगळे मला गब्बू-ढब्बू म्हणून खूप चिडवायचे. मी पण मोठ्ठा 'आ' करून खूप रडायचे. अश्रूंनी माझं तळं भरायचे, आज त्या तळ्याला अटलांटीकचा महासागर म्हणतात. पण मी शेजारच्या काकूंच्या सांगण्यावरून 'सेकंदात बारीक' ही गोळी खाल्ली. लगेच मला शिंक आली. शिंकल्यावर पहाते तो काय! मी एक सुंदरी झाली होते (आणि आधीपेक्षा गोरीसुद्धा)..

   आपल्याला ती जाहिरात बघून परत बरचसं inferior आणि थोडंसं आशावादी वाटायला लागतं. पण add च्या शेवटी terms & conditions apply असं असतं. त्यात पहिलीच condition असते, गोळी 100% काम करण्यासाठी तुम्ही आधी आफ्रिकेतील हिप्पो असणं गरजेचं असतं. आणि possible side effects म्हणून hair loss to erectile dysfunction असे वरपासून खालीपर्येंत होण्याऱ्या व्याधी असतात.

   तुम्ही सिद्धार्थासारखे(बुद्धांचा गौतम) उदास होता. आता या पोटावर उभ्या असलेल्या प्रश्नाची उकल शोधायचं म्हणाल तर आजूबाजूच्या सिमेंटच्या जंगलात बोधिवृक्षही नसतो.

   तुमची उदासी तुमचे मित्राशिरोमणी पकडतात.
 म्हणतात, "अरे, उदास का एवढा? चल बिअर पिऊ."
तुम्ही ठाम नकार देता.

 "नाही रे, परवाच दारू सोडली आहे कायमची."

"अरे, beer cafe मध्ये happy hours चालू आहेत. ₹30,000 च्या total bill वर एक pint free. पण 4.00 च्या आत जावं लागेल, त्यासाठी आत्ताच निघावं लागेल."

   मुद्दा लगेच पटतो. आपल्या तोंडात लाळ वाढलेली जाणवते. भयंकर तहान लागते.

   ज्या मैत्रिणीवर तुमचा डोळा असतो तीपण लाडिकपणे "ए चल ना रे" असं म्हणते आणि ती उंटावरची काडी ठरते.

   80% प्यायलेली beer मूतावाटे बाहेर पडते, 20% तुमची वळी पिते आणि अजून मोठी होते.

   तुम्ही झिंगता, बरळता आणि दुसऱ्या दिवशी डोकं धरून बसता.

   हळूहळू वळीला तुम्ही income tax, मृत्यू यांसारखी अटळ गोष्ट म्हणून स्वीकारता. तुमच्या पोटावर तिचं स्थान पक्कं होतं.

          कुणीतरी म्हणलेलंच आहे,
         
        " खाणाऱ्याने घास घ्यावे,
           वाढणारीने वाढत जावे.
           खाणाऱ्याने एक दिवस वाढणारीचा,
           छातीत कळवळून घास व्हावे. "

पहिला स्पर्श, प्रेमाचा.

हातात हात, डोळ्यांत डोळे
छातीत धडधड, ओठ ओले ओले

वीज ताबा घेते, तुला ओढून घेतो
ओठांची चव अलगद टिपून घेतो

तोंडाने निषेध, पण डोळे हसतायत
पोटात आपल्या फुलपाखरं नाचतायत

स्पर्श तुझा इतका मोहवणारा,
थरारून आनंद व्यक्त करणारा,

एवढया थंडीत घाम कसा येऊ शकतो?
तो लोचट चंद्र आपल्या आरपार कसा पाहू शकतो?

घाबरू नको प्रिये मी आहे ना?
खोलवर पहा डोळ्यांत, आधार घे माझा,
मीही हात धरून ठेवला आहे ना!

फारच नवीन भावना आहे ही,
डोक्यात माझ्या चांद तारे, हरणे, हत्ती
उपमा शोधतो आहे,
पण हा जो केसांचा धुंद करणारा वास आहे ना,
तो म्हणतोय वेड्या उपमा कसली देतोस?
अनुभावसारखं मोहक दुसरं आहे काही ?

संस्कार, संस्कृती, मान-अपमान
गळून गेले आपल्या वस्त्रासोबत

पहिल्या स्पर्शाने जिंकून घेतले तुला,
प्रेमाचा पुढे-मागे होणारा
अलवार झुला.

काळ इथेच थांबवा.
नश्वरतेला पुरून दशांगुळे,
आपल्यासारखा स्पर्शमय उरावा.

एका हाताने वाजवलेली टाळी..

रक्त ढवळतं, कानशिलं गरम होतात
अनाहूत अस्वस्थ वाटतं, कधी भितीही वाटते
दिवस ढळत असतो, क्षण-क्षण सुटत असतात
कसलीतरी मानसिक बंधनं काचू लागतात
डोळ्याच्या कोपऱ्यातून लॅपटॉप दिसतो
बऱ्यापैकी मोकळा वेळही असतो..

"चिरतरूण राहणार मी" उगीच पुटपुटतो.
छातीत धडधडायला लागतं..
Pornhub लिहिलं जातं..
एका नव्याच दुनियेत प्रवेश होतो..

सुंदर्या माझ्यासाठीच तयार असतात, सगळीकडे..
वेगवेगळ्या प्रकारचे वक्ष..फिगर..योनी..आवाज,
कातडी..केसांचे विविध रंग..

मला डी-मार्टमध्ये फळीवर सर्व मांडल्यासारखं वाटतं,
चिकित्सकपणे हव्यात्या प्रकारच्या स्त्रीयांना
 बास्केटमध्ये टाकलं जातं..
निवडीचं सर्वार्थाने स्वातंत्र्य असतं..
'customer is king' हे इथे खऱ्या अर्थाने लागू होतं!

बागेत, स्वयंपाकघरात, निजलेल्या, बांधलेल्या..
मनाविरुद्ध आलेल्या, घर पाहायला आलेल्या..
गुपित फोडू नये म्हणून शरीर देवू करणाऱ्या..
मित्राची बायको, आई, बहीण, शेजारीण..
मैत्रिण, गर्लफ्रेंड, शाळकरी मुली..
काहीही चालतं,
आदीम भुकेला फक्त एक मादी हवी..

वासनेचा कोंभ तरारतो..
त्याला अलगद हातात घेतो..
आणि व्यक्तिमत्वाची अदलाबदल होते.

मीच त्यांच्याशी संभोग करू लागतो..
दिवसभर पाहिलेल्या,
त्यातल्या आवडलेल्या मुलींशी सुद्धा..
बेबंद, बेभान, संपूर्ण पृथ्वी गदागदा हलवतो..


एकच ध्यास..

मृत्यूची भीती पार करणारा,
सर्व दैन्य, दुःख, अपराध विसरायला लावणारा,
थोड्या वेळापूर्ती मरणप्राय शांतता भोगायला लावणारा,
डोळ्यांसमोर अंधारी, श्रुती सुन्न करणारा,
तो हवाहवासा ऊत्सर्ग..

Tell me harry

   काय उकाडा आहे, आज tubbath पक्का. मी कॉलेजमध्ये वैराण उन्हातून चालताना ठरवलं. बरेच दिवस मनासारखी आंघोळ झाली नाही. नुसतं शरीर स्वच्छ करत आलो, संडासात लेंडी सोडल्यावर कशी तळाशी settle होते तसा टबात शिरणार आहे. आणि मस्त विरघळून जाणार. काहीतरी घशात खवखव होईल असं संगीत आणि जीव घुसमटेल इतकं गरम पाणी.

आज साबणाचा फेस करावासा वाटत नाही, टबात बसून समोरच्या कोनाड्याकडे बघत खूप कसलातरी विचार करायचाय. पाण्यात संपूर्ण तोंड बुडवून तो गंभीर आवाज ऐकायचाय. मागच्या ground मध्ये पालापाचोळा जाळला आहे, डोळ्यांना जाणवेल इतका उग्र आहे. लावावी का खिडकी? पण आता कपडे काढले आहेत. घरी कोणी नाही. जाऊ का नैसर्गिक पोशाखात बाहेर? मोठा झाला आहेस 24 वर्षांचा घोडा वगैरे वगैरे. मागच्या वर्षी हे सगळं ठीक होतं.

    पाणी चांगलंच गरम आहे, थोड्या भाज्या, मीठ, मिरपूड, चिकन चे तुकडे, आणि हसऱ्या चेहऱ्याने हे मिश्रण हाताला रग लागेपर्येंत ढवळा. लवकर शिजण्याकरता चिकन च्या तुकड्यांशी लाडेलाडे बोला आणि microwave oven मधून 15 मिनिटात काढून घ्या.(चिकन ला आपण स्वतंत्र आहोत असा भास होऊ देत, त्याला ओव्हन मध्ये मजा येऊ देत, पण 15 मिनटं खूप झाली, नाहीतर चिकन वाया जाईल, अगदी हाताबाहेर. आपल्याला हवं तितकं नेमकं शिजणार नाही. मग समाजासमोर तुम्ही तुमचं चिकन कसं मिरवणार?) तर असं सूप सुरर सुरर आवाज काढत भुर्के मारत प्या. किंवा joey सारखं mmmm... soup! असं म्हणा.

    टबात पाय ठेवल्या ठेवल्या, arthour weasley ने सवाल केला, "tell me harry, what is the function of a rubber duck?"
Harry म्हणाला, "त्याचं काय आहे काका.. muggle लोकांच्यामध्ये बऱ्याच गैरसमजुती आहेत, आपली मुलं कॉलेज मध्ये शिकायला जातात, पैशांपेक्षा मूल्य मोठी, वाहतुकीचे नियम पाळा, tubbath रबरी बदकाशिवाय पूर्ण होत नाही वगैरे...पण त्याला काही अर्थ नाही. एकदा बदक आणि एकदा बदकाशिवाय अंघोळ करा, तुम्हीच ठरवा त्याचा कसा आणि काय उपयोग आहे ते. कोणी सांगावे तुम्हाला गवसेल त्याचा नेमका काय उपयोग आहे ते! अगदी युरेका म्हणत नागडे बाहेर सुद्धा याल. (मी च्यायला टॉवेल विसरला!!)
कुणी यायच्या आत गेलंच पाहिजे बाहेर, खिडकी पण लावावी आणि टॉवेल पण आणावा हळूच. न घाबरता.
फरहान अख्तर म्हणालाच आहे, "आझाद होकर लेहरों की तरह बहना सिखो.."

(अशक्य गरम पाणी निवेपर्येंत फालतू उद्योग म्हणून ही पोस्ट केली.)

तगमग जगण्याची

जगण्याची एक तगमग,

ऊर फुटेपर्येंत धावण्याची,

बायको मुलांचा पसारा सावरण्याची,

भुकेल्या भिकाऱ्याला दोन रुपये नं देण्याची,

अपेक्षाभंग, दुटप्पीपणा पचवण्याची,

चेहरा हसरा ठेवण्याची, 

बोलताना साखरपेरणी करण्याची,

स्वतःची ओळख बनवण्याची,
अस्वस्थ फेऱ्या घालण्याची,
हात पाय थंड पाडून शून्यात पाहण्याची,

आपल्याबद्दल झालेले गैरसमज पचवण्याची,

ना पूर्ण स्वार्थी, ना पूर्ण परमार्थी असण्याची,

आत्म्याला मूल्ये चिकटवून घेण्याची,
या सगळ्याला काही अर्थ आहे याच्या खात्रीची,

लादले गेलेले बदल स्वीकारण्याची,
स्वतःचे असंख्य अपराध पोटात घालण्याची,
शेवटी मूठभर करडी माती होण्याची,

आयुष्य एक तगमग.

मुक्ताफळ- पपई

तुझ्या डोळ्यात जिव्हाळघरटयात,
मूक फडफड होते.
प्रिया मिटून घे मला ऊबदार पंखात,
घास भरव ओठांचा, प्रेमाची मी भुकेली.


गंधारीने निषेध म्हणून पट्टी बांधली डोळ्यांवर. feminism ट्रेंडमध्ये नव्हता, ना छोटे केस ठेवायची फॅशन, ना कपाळावर लावायला वाटीएवड्या टिकल्या.



पैशामागे धावणं चुकणार नाही. सुसाट गेलात तर तुम्हाला नातेवाईक धरतील. वेग कमी असला तर सोयीस्कर मूल्यांचा आधार घ्याल. पण धावण्याला पर्याय नाही.



बागेत एक आजोबा फोनवर I am 78yrs young असे म्हणून ख्याक ख्याक करत होते. असं म्हणल्यावर पुण्यतिथी दूर जाते काय? फसवतायत स्वतःला. आपल्यासारखेच.



उगीच माझी चौकशी नको, कसलीही साखरपेरणी नको, तुमच्या कामाचं बोला, हेतू लवकर उघड करा. दोघांचा वेळ वाचेल.


मानसिक परिणाम झालेला एक माणूस आत्ता रस्त्यावर चिंध्या,कपटे, बाटल्या अगदी आत्मीयतेने जमवत होता..आपण तरी काय वेगळं करतो आयुष्यभर?स्वरूप वेगळं

मुक्ताफळ -अननस

तुझ्या विशुद्ध प्रेमाच्या आंचेत जळून जाऊ देत कमतरता, सांग प्रिये स्वतःशीच कसं लढू?

साने गुरुजींच्या पुस्तकांना हल्ली वाळवी, कसर सुद्धा तोंड लावत नाही. पचायला जड आहेत म्हणून.


क्लासमध्ये एक मुलगा आहे ज्याच्या अंगाला भयंकर घाण वास येतो,माझी सर्दी कमी होत चालली आहे. बापरे! देवा या कस्तुरीमृगाला आंघोळ करायची बुद्धी दे


फसवे सोनेरी पाश तोडावे, पतंगाप्रमाणे उंच उंच जावे
एवढे फैलावावे की, प्रियजनांचे अवकाश व्हावे.


अरे,फलाण्याआजोबांच्या पाया पड,त्यांच्या वयाचा मान राख.

मोठं वय हाच मान मिळवण्याचा निकष असेल तर आलोच, गार्गीने पाळलेलं कासव 116 वर्षांचं आहे


गुप्तता नं पाळता येणाऱ्या माणसाने डायरी लिहू नये कधी, भलत्याच्या हाताला लागायची भिती असते.


जी.ए. पुस्तकांतून खोकले. माझ्या  दुबळ्या मनाला चटकन जंतूंनी धरलं. चांगलेच फोफावले. आता माझा आजार हीच माझी ओळख बनली आहे. प्रिये तू दूरच रहा.

सुखी माणसाचा सदरा नको, एखादा धागा फक्त मिळाला तरी त्याला लटकून राहीन मी..

बळीराजा

वांझोटे आकाश, घशाला कोरड
खडकांच्या अधेमधे माती, पण तीसुद्धा भरड

कष्टाच्या पिकांना फुटवा आशेचा अंकुर,
पण पावसाप्रमाणे विजेवरची मोटरही क्षणभंगूर

हाडा-हाडांची जनावरे, गवता-काड्यांची घरे,
फुटक्या कौलांखाली खेळणारे गरिबीचे वारे

गोधडीवर उद्याच्या काळजीने, बदलणारी कूस
सोबत खिशाला कुरताडणारी महागाईची घूस

कडक उन्हाखाली उमदा पोरगा राबून राबून खंगला,
ढेरपोट्या दलालाच्या घरावर चढला आणखी एक मजला

खता-बियाण्यांसाठी शेतावर सावकारी बोजा,
हिंदू असो वा मुस्लिम, शेतकऱ्यांना सक्तीचा कडक ऱोजा

पिकांच्या डोलण्यावर लावला वेळ, कष्ट, भांडवलाचा सट्टा, कोरड्या डोळ्यांच्या गोऱ्या ढगांनी लावला
 भेगाळलेल्या काळ्या आईला वांझपणाचा बट्टा

मातकट हातपाय गळाले, अंधाराने डोळे दिपले
एका वेड्या विचाराने माणक्यातून
वरवर काही अभद्र थंडथंड सर्पटले

बांधावरील पिंपळाकडे वळले पाऊल,
बोटांचा गाठ बांधण्या-सोडण्याचा चाळा,
मनामध्ये जुन्यापुराण्या स्मृतींचा उमाळा

अशक्य गोष्टींचा हट्ट धरणारी छकुली,
 चिंध्या पांघरून काटक्या गोळा करणारी बायको,
मानेवर जू रूतलेले सोशिक डोळ्यांचे बैल,
भडभडून आला हाताशतेने हुंदका,
दोरखंडाच्या टोकाला बसला सुटकेचा शेवटचा हिसका.