जगाला काय वाटेल

  'जगाला काय वाटेल'..

हा विचार आला

आणि,

लेखणीच्या सूक्ष्म टोकावर

शाई अंग चोरुन,

अवगुंठून थांबली..

कागद भकास कोऱ्या चेहेऱ्यानी 

सर्व काही समजल्यासारखे

घोळक्याने अधून मधून

फडफडत राहिले..

दिव्याचा प्रकाश उगीचच

प्रखर वाटू लागला..

कारण, 

एका लेखकाचा मृत्यू झाला होता.

#धुळाक्षरे

कालपटल

  आधी वाटायचं materialism नश्वर असतो..

आशा होती काही अस्पर्श गोष्टी चिरंतन राहतील..

म्हणून वस्तूपेक्षा अनुभवांना जास्त महत्व देत गेलो, निदान ते तरी आयुष्यभर सोबत असतील. 

पण cyclical depression च्या दोन तीन लाटांनी हेच दाखवून दिलं की अनुभव सुध्दा पुसले जातात..

जर पाटी कोरी रहात असेल, तर परत परत का लिहायचं? 

..की पुसली जावी म्हणूनच?

अंतिम काय आहे? 

पाटीवर लिहिणारा अनामिक हात?

की लांबलचक कालपटलावर कितीही डोकं अपटा, 

माझी पाटी कोरीच राहील हे सत्य?